Lisa Des­ager en Zoë Van der Pas ver­zor­gen van­avond voor de twee­de keer de sce­no­gra­fie voor het CLUB­DI­NER. Met hun focus op dyna­miek, ver­ras­sing en her­ge­bruik weten ze opnieuw de hal van STEL­PLAATS op een prach­ti­ge manier te trans­for­me­ren. In vol­le voor­be­rei­ding voor CLUB­DI­NER #4, namen ze even de tijd om wat meer te ver­tel­len over hun kunst en wat er alle­maal bij komt kijken.

Inter­view door Mart­he Algoed.

Beel­den door Jen­te Waer­zeg­gers.

Wat betekent scenografie voor jullie?

Lisa: Sce­no­gra­fie schept de sfeer. Het is een bestaan­de ruim­te zo inkle­den en ver­an­de­ren dat je een nieu­we lijkt te creëren. 

Zoë: We zijn alle­bei archi­tec­ten van oplei­ding en vin­den sce­no­gra­fie inte­res­sant, juist omdat het zo vluch­tig en tij­de­lijk is. Een gebouw neer­zet­ten duurt meer­de­re jaren, ter­wijl we alles hier opzet­ten en afbre­ken op twee dagen. Je kan het pro­ces gemak­ke­lijk mee vol­gen en zelf vorm­ge­ven. Dat zorgt ervoor dat er veel ruim­te is voor expe­ri­ment. Het is niet iets wat je op voor­hand ont­werpt en dan neer­zet, sce­no­gra­fie is tri­al and error. En dat is heel leuk, want je leert zo veel bij.

Waar halen jullie je inspiratie vandaan?

Zoë: De inge­pak­te plan­ten zijn een toe­val­li­ge refe­ren­tie naar Chris­to en Jean­ne-Clau­de. Ver­der her­ge­brui­ken we veel mate­ri­a­len. Zo heb­ben we bij het eer­ste CLUB­DI­NER gewerkt met ​‘afge­dank­te’ the­a­ter­doe­ken en heb­ben we de stof­fen voor van­daag gere­cy­cleerd van het vori­ge CLUBDINER.

We den­ken na over hoe we mate­ri­a­len uit de bouw­we­reld op een ande­re manier kun­nen inzet­ten. Dat leidt soms tot werf-ach­ti­ge struc­tu­ren, zoals van­avond met onze werflamp­jes als ver­lich­ting. Ook in de kunst- en cul­tuur­we­reld is zo veel her­bruik­baar, maar het is nog geen gewoonte.

Lisa: Archi­tec­tuur is al een heel ver­vui­len­de busi­ness, maar sce­no­gra­fie vaak nog meer. Meters stof kopen voor één avond om ze daar­na nooit meer te gebrui­ken, is niet duur­zaam. Daar­om kij­ken we eerst naar wat we kun­nen doen met mate­ri­a­len van de vori­ge CLUBDINERS. 

Voor de the­a­ter­doe­ken bel­len we wat rond en zo komen we soms echt op zot­te plek­ken terecht. Zoë is zo een keer beland in een depot van een the­a­ter­huis vol met oude decor­stuk­ken. Daar krijg je dan weer nieu­we inspi­ra­tie en idee­ën. Op kor­te tijd leer je veel bij over mate­ri­a­len en dat is het leuke.

Dus jullie hebben op een bepaalde manier verder gebouwd op het vorige diner?

Zoë: De bedoe­ling bij onze eer­ste edi­tie was om een ande­re ruim­te te cre­ë­ren dan de STEL­PLAATS die ieder­een kent. De plan­ten zijn iets typisch van hier, dus dan von­den we het een leuk idee om die in te pak­ken. Toen was ons con­cept een soort Grieks the­a­ter vol sculp­tu­ren. Voor van­avond heb­ben we enke­le ele­men­ten van de vori­ge keer behou­den – zoals de inge­pak­te plan­ten – maar alles is veel ope­ner: het the­a­ter is een beel­den­tuin geworden.

Lisa: Het the­a­ter­zaal­tje van vori­ge keer had­den we gecre­ëerd door doe­ken rond de tafels op te han­gen in een cir­kel. Nu doen we dat weer, maar bre­ken we die con­struc­tie open. Bij ons eer­ste CLUB­DI­NER lag de focus op het intie­me en het gezel­li­ge, van­avond ligt ze op het feest. Ieder­een mag weer aan één gro­te tafel zit­ten, de cir­kel is geopend.

Houden jullie rekening met het eten of de muziek voor jullie ontwerp?

Zoë: We pro­be­ren dat zeker te doen. We zoe­ken de DJ’s op en kij­ken naar wel­ke soort muziek ze spe­len. Vori­ge keer waren het alle­maal vrou­wen, wat we super leuk von­den. We heb­ben toen ook de kok gecon­tac­teerd, maar ons ont­werp niet echt afge­stemd op het eten zelf. Wel had­den we de schik­king van de tafels en het ver­loop van de avond met haar besproken. 

Van­avond staat er een Japans diner op het menu. Ook voor de inkle­ding van de ruim­te heb­ben we over­legd met de chef. Ons idee van één gro­te tafel vond hij leuk, omdat men in de Japan­se cul­tuur ook samen aan één gro­te tafel eet. Het licht en de kleu­ren ver­wij­zen naar Tokyo en haar vele neon lights.

Lisa: Eerst waren we hele­maal niet van plan om die neon lights te doen, maar dat is het leu­ke aan het CLUB­DI­NER: ver­schil­len­de dis­ci­pli­nes zoals muziek, sce­no­gra­fie en koken vloei­en door elkaar. Ieder­een inspi­reert elkaar, wat heel leer­rijk is. 

Zoë: Het is een pro­ces van ​‘bab­be­len met die per­soon en dan ons ont­werp hele­maal omgooi­en’. Dat vind ik ook het tof­fe aan sce­no­gra­fie, je kan er altijd nog iets aan veranderen. 

Is er een rode draad doorheen jullie projecten?

Lisa: In het alge­meen is dat onze dyna­mi­sche sce­no­gra­fie. Ons cen­tra­le idee is dat je in de loop van de avond nieu­we din­gen tevoor­schijn ziet komen. Niet dat je aan­komt, alles snapt en dat ver­vol­gens vier uur lang het­zelf­de blijft.

Zoë: De rode draad hier is de meta­mor­fo­se: van de eer­ste edi­tie naar de twee­de, maar ook door­heen de avond zelf.

Hebben jullie een bepaald doel voor ogen met jullie werk in Stelplaats?

Zoë: Het leu­ke aan STEL­PLAATS vind ik de mix tus­sen muziek en sce­no­gra­fie. Het zou leuk zijn ver­der te groei­en in die wereld.

Lisa: Een optre­den kan je op wel hon­derd ver­schil­len­de manie­ren bele­ven. De plaats van de DJ of zan­ger is zo bepa­lend voor de erva­ring. Het kan veel meer zijn dan gewoon ​‘daar is het podi­um en hier het publiek’. In een ruim­te als deze heb je ontel­baar veel moge­lijk­he­den op dat vlak.